10 jul Het is wat het is

n mijn vorige blog vertelde ik dat ik zin heb om jullie weer een kijkje in mijn leven te geven. Maar eerlijk gezegd heb ik hier wel even aan getwijfeld, zitten jullie wel te wachten op mijn verhaal?

Maar ik denk dat het goed is, voor mezelf  maar ook om andere te laten zien hoe het is om te leven met een chronische ziekte. Om te laten zien dat het niet altijd makkelijk is, dat het soms een eenzame strijd is die nooit op lijkt te houden. Maar ook om te laten zien wat er allemaal nog wel kan. De ups en de downs.

Door een realistisch beeld te laten zien en open te zijn komt er hopelijks ook iets meer begrip. Er heerst nog steeds een taboe op praten over je fysieke en mentale gezondheid maar als niemand er over praat blijft dit zo. En hoe kan je verwachten dat een ander je begrijpt als ze geen idee hebben wat je meemaakt.

Ik vind het fijn om met mensen te praten die het zelfde meemaken om hun ervaringen en tips te horen. Ik heb gelukkig familie en vrienden om me heen die er altijd voor me zijn, me proberen te begrijpen. Maar als je zelf nooit zulke tegenslagen heb gehad is dat soms wel moeilijk.

Tegenwoordig is het leven gehaast, werken en een druk sociaal leven. Mijn leven is helemaal niet zo gehaast sterker nog voor mij gevoel staat het soms zelf even een tijdje stil als ik weer erg ziek ben.

Het afgelopen jaar heb ik er veel over nagedacht, natuurlijk zou ik liever gezond zijn werken en een druk sociaal leven hebben. Maar dat is voor mij nu niet haalbaar. Ik heb nou eenmaal beperkte energie en daarom besteed ik die energie zoveel mogelijk aan dingen waar ik blij van word. Daardoor moet ik vaak keuzes maken, en ben ik niet meer degene die elk weekend vol gepland heeft en op elk feestje aanwezig is. Ik probeer mijn energie te verdelen, aan dingen die ik leuk vind waar ik mentaal energie van krijg.

10 jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar ik ben daar oké mee, het is wat het is. Misschien word het ooit beter maar voor nu is er niks wat ik er aan kan veranderen.

Het blijft natuurlijk moeilijk als andere dit niet begrijpen, je zien als de saaie vriendin. Of als andere het zien als desinteresse als je even niks van je laat horen, als ze zich niet in je situatie kunnen verplaatsen. Ik denkt dat veel van jullie dit wel herkennen, en ik hoop dat jullie net als mij een klein clubje mensen om je heen hebben die hun best doen om je te begrijpen.

Wat ik eigenlijk met dit hele verhaal wil zeggen laten we met z’n alle proberen om de taboes te doorbreken.

Ik hoop jullie te kunnen inspireren en motiveren om te doen waar je blij van word ook al vinden sommige in je omgeving dit raar of hebben ze hier geen begrip voor. Je hoeft niet altijd te voldoen aan de verwachtingen van een ander.

Ik ben benieuwd hoe jullie hierover denken..