27 jun Eenzaamheid

Aan de buitenkant zie je niet dat ik chronisch ziek ben.  Je ziet het meestal niet als ik pijn heb, oververmoeid of overprikkeld ben. Voor de buitenwereld zie ik er gezond uit. 

De werkelijkheid is helaas heel anders. Door mijn chronische ziektes en vermoeidheid lukt het (vaak) niet om mee te draaien in de maatschappij. Dingen die voor de meeste mensen heel vanzelfsprekend zijn, zijn voor mij soms een uitdaging. De ene dag kost een appje sturen al te veel energie en de andere dag kan ik met vrienden iets leuks doen. Het is vaak niet te voorspellen en daarom lastig om te plannen. Wat wel te voorspellen is, is dat ik na een leuke (actieve) dag altijd de prijs betaal en altijd tijd nodig heb om te rusten. 

Kortom de ene dag voelt het alsof ik de hele wereld aan kan en de andere dag lig ik de halve dag in bed. 

Zo vaak thuis zijn en leuke activiteiten moeten missen kan soms behoorlijk eenzaam zijn. Je denkt vast dat eenzaamheid iets is voor oudere, maar helaas ervaren veel jongeren die chronisch ziek zijn dit ook. 

Ziek zijn betekend vaak dat je keuzes moet maken. De keus waar je je energie aan uitgeeft want die is nou eenmaal beperkt. Ook hoort het last minute afzeggen van een afspraak er soms bij, want soms kan je de energie en motivatie niet vinden om volledig over je grens te gaan om toch gezellig mee te gaan. 

Hierdoor is het moeilijk om vriendschappen te onderhouden. Want de ene keer ben je de vriendin die gezellig overal aan mee doet en de andere keer ben je de vriendin die nergens mee naar toe kan. Je leven is vaak heel anders dan dat van vrienden, je hebt hele andere problemen. Je kunt niet meepraten over luxe problemen, leuke vakanties en feestjes maar wilt eigenlijk ook niet praten over jouw problemen omdat dat dan toch als zeuren voelt. Gek eigenlijk dat praten over luxeproblemen veel meer geaccepteerd is dan praten over hoe het echt met je gaat. 

Hoe vaak vraagt iemand nou hoe het echt met je gaat? Hoe vaak checkt iemand of je ok bent omdat ze al zo lang niks van je horen. Elk weekend zie je iedereens leuke en drukke leventje op Instagram terwijl je thuis alleen op je bank zit. 

Je wordt niet meer overal voor gevraagd, of de hele dag weg kost te veel energie (en geld). 

Zo word je sociale wereld steeds een stukje kleiner. 

Kortom chronisch ziek zijn is niet altijd makkelijk. Het is dealen met iets waar je nooit voor gekozen hebt maar waar je het de rest van je leven mee moet doen.  

Gelukkig ben ik door het ziek zijn het leven veel meer gaan waarderen. Het klinkt heel cliché maar ik geniet echt meer van de kleine dingen als vroeger. Geluksmomentjes zijn niet meer alleen door grote gebeurtenissen, het zijn vaak juist de kleine (normale) dingen. Lekker eten met familie of vrienden, een goede dag hebben, lekker een middag in de zon zitten of een goed gesprek of een leuke serie kijken. 

Ook helpt het contact met lotgenoten enorm om je minder eenzaam te voelen. Ze weten vaak precies hoe je je voelt omdat ze een soortgelijke situatie hebben. Inmiddels heb ik door social media veel contact met lotgenoten. Het is echt bijzonder hoe ze mee leven met me terwijl we elkaar nog nooit hebben gezien. 

En als je dit leest, en je zelf niet ziek of soms eenzaam bent. Denk eens aan een ander, stuur eens zomaar een kaartje of een appje. Vraag eens hoe het echt met iemand gaat.  

Eenzaamheid kan erg pijnlijk en moeilijk zijn. Weet dat jij niet de enige bent!

Voel jij je wel eens eenzaam? En hoe kunnen vrienden en familie jou het beste steunen?